Əli (ə)-ın dostlarından birinin adı Həmmam idi ki, Əli (ə)-ın təmiz qəlbli şiələrindən hesab olunurdu. Bir gün Həmmam İmam Əli (ə)-ın yanına gəlib Həzrətə ərz etdi: “Mənim üçün pərhizkarların sifətini bəyan et, elə vəsf et ki, onların parlaq simalarını öz gözlərimlə gördüyümü zənn edim.”
İmam onun cavabında sükut etdi. Bir neçə dəiqədən sonra Həzrət onun sualına qısa cavab verib buyurdu:
Ey Həmmam pərhizkar ol yaxşı işlər gör ki, Allah buyurur:
Həqiqətən, Allah Ondan qorxub pis əməllərdən çəkinənlər və yaxşı işlər görənlərlədir! (“Nəhl” surəsi, 128)
Həmmam təkcə bu cavabla kifayətlənmədi Həzrətin bu barədə çox söz danışmasını israr etdi.
Elə buna görə də İmam onun üçün (onun simasında bütün şiələri üçün) pərhizkarların, habelə onların yüksək sifətləri barəsində geniş şəkildə danışmağı qərara alıb buyurdu:
Onların birinci xüsusiyyəti budur ki, dedikləri düz və səhihdir...
Beləliklə, Həzrət bu xüsusiyyətlərdən otuza yaxın qeyd etdikdən sonra onların son cəhətlərini belə bəyan etdi:
“Onların adamlara yanaşması yalan və hiylə üzündən olmayacaqdır.”
Söz bura yetişdikdə Həmmam nalə çəkib dünyadan getdi.
İmam buyurdu: “Ah, mənim qorxum elə bundan idi.” (yəni İmam əvvəldən bilirdi ki, Həmmam dözməyəcək, qorxurdu ki, ölə bilər, ona görə də Həzrət ilk növbədə danışmaq istəməmişdi).
“Yetgin nəsihətlər bu cür qəlbi nəsihət qəbul edənlərə təsir edir.”
Bir şəxs dedi: “Ya Əli! Bəs niyə belə deyilsiniz, Həmmam kimi təsir altına düşəsiniz?”
İmam cavabında buyurdu “Vay olsun sənə, hər əcəlin müəyyən vaxtı var, sakit ol bir də söz danışma. Bu sözü şeytan sənin dilinə gətiribdir.” Daha aydın ibarətlə:
Allahın buyurduğu belə imiş ki, Həmmam bu səbəblə dünyadan getməlidir və o belə bir ölümə layiq idi. Ancaq mənim barəmdə isə mümkündür mənim ölümümün şəhadət ləyaqəti olsun ki, bundan daha yüksəkdir.